Omdat ik de volgende dag een afspraak had met Herr Fiß om te bespreken wat ik die week gedaan had, bleef ik donderdag opnieuw tot 17 uur op kantoor om nog zoveel mogelijk code te schrijven. Om mezelf te belonen voor het harde werk, besloot ik om erna naar de cinema te gaan. Op internet zocht ik het programma en zo zag ik dat ze om 17u30 de animatiefilm Pets speelden. Dus ik had geen tijd meer te verliezen en vertrok onmiddellijk richting centrum.
0 Reacties
's Ochtends was ik Frau Kunze tegengekomen terwijl ik over de campus naar mijn kantoor stapte. Ze zei dat ik eens moest langskomen op haar bureau omdat ze iets had voor mij. Dus ging ik snel mijn spullen afzetten en begaf me daarna naar het grote rode gebouw waar ze werkt. Om te beginnen gaf ze mijn zonnebril terug, die ik blijkbaar zaterdag bij haar thuis was vergeten. Ik was super blij want, toen ik zaterdagavond mijn bril niet meer vond, had ik geconcludeerd dat ik hem verloren was in de bossen. Daarna stond ik op, ervan overtuigd dat mijn zonnebril hetgene was dat ze die ochtend bedoeld had, maar ze zei: wacht, ik moet je de fiets nog geven!
De vorige dag had ik van op de toren van de Johanneskerk opnieuw de mooie, grote toren opgemerkt van een zwarte kerk ergens in het noorden van de stad. Ik had de toren voordien al een paar keer gezien, toen ik van een afstand naar de stad keek, bijvoorbeeld toen ik aan het meer was. Maar nooit was ik de kerk tegengekomen op één van mijn wandelingen door het centrum. Dat komt omdat ze zich een stukje buiten de ring bevindt.
Maandag ging ik na mijn werk de Johanneskerk bezoeken. Ik wou vooral in de toren gaan omdat ik al vaak gehoord en gelezen had dat het uitzicht echt de moeite waard is. Na een kaartje gekocht te hebben, mocht ik aan de beklimming beginnen. Toen ik bovenkwam, gebeurde er echt iets raar. Ik had verwacht om uit te komen op een terras met zicht op de stad en eventueel een paar toeristen die misschien voor mij naar boven waren gegaan. In plaats daarvan, liep ik recht iemands woonkamer binnen. Een oude man stond mij al op te wachten. Hij had wellicht mijn voetstappen op de houten trap gehoord.
Zondag is rustdag en daarom kwam ik pas om 11u uit mijn bed gerold. Mijn eerste blik door het raam toonde nog een zwak zonnetje, maar tegen dat ik goed en wel ontbeten had, was de hemel al volledig overtrokken. Niet het perfecte strandweer waar ik op gehoopt had, maar dat hield me niet tegen om de Olbersdorfer See op te zoeken, waar menig student zijn vrije tijd doorbrengt.
Na het avontuur in de Zittauer bergen, bleef ik een uurtje op kot om uit te rusten. Ondertussen werd ik op Skype gebeld door mijn nichtje Naya, die altijd wegliep met de GSM waardoor Els mij niet meer kon horen of zien. Na ook nog even met mijn ouders geskype't te hebben, besloot ik dat het tijd was om terug het centrum in te trekken want er waren nog veel bezienswaardigheden die ik niet gevonden had toen ik woensdag willekeurig ronddwaalde in de stad.
Frau Kunze had Arseniy en mij uitgenodigd om op zaterdag mee te gaan wandelen in het Zittauer gebergte. Het gebergte ligt enkele kilometers ten zuiden van Zittau, rond de dorpjes Oybin en Jonsdorf. Frau Kunze kent de bergen als haar broekzak omdat ze al haar hele leven in Jonsdorf woont en legde ons uit hoe we daar konden geraken vanuit Zittau. Arseniy en ik stonden dus die ochtend klaar, zoals de instructies voorschreven, om 9u15 aan het kleine station van Zittau-Vorstadt. Toen zag ik plots een oude stoomtrein aanrijden. Blijkbaar gingen we naar Jonsdorf met de Zittauer Schmalspurbahn. De spoorlijn dankt zijn naam aan het speciale spoor dat maar 750mm breed is, terwijl de spoorwijdte van een standaardspoor 1435mm bedraagt. Het was duidelijk een toeristische attractie, merkbaar aan de reizigers die alle talen behalve Duits spraken en aan het prijskaartje. Het kostte €8 per persoon om maar een tiental minuutjes op de trein te zitten. Nadien verwonderde Frau Kunze zich erover dat we onze studentenkaart niet hadden laten zien om 50% korting te krijgen. Blijkbaar had ze dat tegen Arseniy gezegd maar die was dat natuurlijk vergeten.
Op de tweede dag van de stage, had ik om 9u al terug een afspraak met Herr Fiß. Hij stond erop dat we elke vrijdagochtend samenzitten om te overlopen wat ik die week bereikt heb. Deze week had ik echter nog niks te vertellen, maar dat vond hij maar normaal. Hij stelde me voor aan Professor Kratzsch, het departementshoofd. Die vroeg me een beetje uit hoe het eraan toegaat op de VUB en vertelde nadien hoe ze mij gaan evalueren, want uiteraard mogen zij meebeslissen over het punt dat ik op het einde van de stage krijg, in overleg met Professor Van Biesen van de VUB. Ik moet dus een presentatie geven voor het hele departement over mijn werk, na 1 maand of 2 maand of allebei, daar waren ze nog niet uit. Daarnaast moet ik een technisch rapport schrijven dat verschijnt in het jaarverslag van de dienst, een soort boekje met al hun prestaties dat ze laten drukken en opsturen naar andere universiteiten in Duitsland, Polen en Tsjechië. Met deze informatie steeg mijn stressniveau toch wel beduidend. Men had mij in België verteld dat IAESTE-stages chill zijn. Niet dus!
Op 1 september om vijf voor negen stond Frau Kunze, zoals afgesproken, mij op te wachten buiten aan Wohnheim F. Een korte wandeling bracht ons naar universiteitsgebouw 4, waar ik een afspraak had met Herr Fiß, mijn mentor. Die vatte de koe onmiddellijk bij de horens en begon zijn bijna onbegrijpelijke uitleg over simulatie programma's die ze zelf ontwikkeld hadden, programmeertalen die ik niet kende en numerieke algoritmen die ik zou moeten gaan verbeteren. Hij gaf me een laptop en een paar handboeken en stuurde me naar mijn kantoor. Daar zaten nog twee andere mensen: Martin, een Duitser die daar werkt maar niet veel zegt en Arseniy, een IAESTE-student zoals ik. Arseniy komt uit Rusland en doet een stage van drie maand, hij is begin augustus gestart. In het kantoor heb ik mijn eigen bureau en een kast die op slot kan waarin ik 's avonds de laptop kan opbergen.
Nadat ik mijn aankopen op kot had afgezet, begaf ik me richting het centrum van Zittau. Het eerste dat me opviel waren de oude huizen, een groot contrast met de moderne universiteitsgebouwen net buiten de ring. De meeste huizen waren goed onderhouden, maar sommige zagen er eerder verlaten en vervallen uit. In het centrum reden weinig auto's. Het leek me ook niet gemakkelijk om met de auto door de straatjes te geraken, de meeste zijn smal en eenrichtingsverkeer, waarvan de helft nog eens opgebroken is om ze opnieuw aan te leggen. Later merkte ik ook op dat het hele stadscentrum zone 20 is.
|
An
Hallo, ik ben An en ik studeer aan de VUB. Momenteel ben ik in Duitsland voor een stage aan de Zittau/ Görlitz University. Buiten mijn werkuren wil ik zoveel mogelijk tijd besteden aan het verkennen van de omgeving. Zittau
Zittau is een Duitse gemeente aan het Drielandenpunt. De idyllische binnenstad heeft tal van beziens-waardigheden en ook het Zittauer Gebergte is zeker een bezoekje waard. A → Z
|